Wit tafelkleed

Ik ben vannacht gewekt in mijn droom,
op zich is dat behoorlijk ongewoon.
Sprak daarin met mijn moeder,
nu eens niet als boze hoeder.

De sfeer was lieflijk zonder beschuldigende toon,
het ging over doodnormale dingen.
Zoals een moeder doet met haar zoon,
ik voelde mij weer klein en wou gaan zingen.

Ze keek mij aan en streek door mijn haar,
een ongekend teder gebaar.
Zachtjes zong ze een wiegelied, “Suze Nane Poppe,
mem en heit bin fier fan hûs ik kin se net mear roppe”
ze had een glimlach op haar gezicht.

Schonk thee uit de pot met plastic tuit,
we spraken over onze roerige reis.
Ik morste op het witte tafelkleed, het maakte niets meer uit,
we hoefden niet meer te lopen op glad ijs.

Ik werd vannacht bezocht in mijn droom.

© Marten Visser

Geplaatst in Uncategorized.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *