Wijzers van de klok
staren obligaat terug.
Ze torsen naaktslakken
op hun rug die zout in
raderen en wonden strooien.
Mug worstelt zich door
de lagen opgestapelde
zuurstof.
Vliegt met volhardend
ritmiek tegen de ruit
om te ontvluchten.
Vage soapies in beduimelde
tijdschriften en tropische
vakanties proberen mij
op te beuren, ik vertrouw
ze niet zijn al drie
jaar over datum.
Wachtkamer gesprekken ze
gaan nergens over.
Mijn buurman geeuwt hij
heeft gister knoflook
gegeten, waarschijnlijk
met slakken.
© Marten Visser