Beuk

Verwilderde bosschages omgorden
het verwaarloosde schoolplein
de vleugellamme bemoste wipkip
heeft al tijden geen berijder meer
mogen plezieren, onder de rijkelijk
met kauwgom geplaveide tegels
rusten jaren van gelopen emoties.
De oude beuk die vele doelen
had gediend en door vele klimpartijen
eelt op zijn takken had gekregen,
boog van herkenning zijn kroon,
met omfloerste stem inviteerde
hij mij om af te dalen in de
geconserveerde jaarringen van
ons beiden bestaan.
Praten met bomen had ik
nooit gekund, dat was toch
iets voor prinsessen stamelde ik.
Ach humde de beuk, jij was altijd
een dromer met weinig fantasie.
Terwijl een paars gepimpte kikker
mij probeerde te verleiden tot
een kus met vage beloftes.
Zo trad ik enigszins aarzelend in
zijn wereld en kreeg weer lucht.

© Marten Visser

Geplaatst in Uncategorized.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *